هدف از این مطالعه بهینه­سازی روش­های مختلف انتقال ژن به گوسفند بود. برای این منظور پس از بهینه­سازی تولید رویان آزمایشگاهی، کشت و انجماد سلول­های بنیادی اسپرماتوگونی و انجماد اسپرم، روش­های انتقال ژن به اسپرم، بیضه و سلول­های بنیادی اسپرماتوگونی و انتقال ژن بواسطه سلول­های بنیادی اسپرماتوگونی مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج انتقال ژن به اسپرم نشان داد در حدود 20 درصد از اسپرم­های حاصل از ناحیه اپیدیدیم بیضه گوسفند قادر به جذب DNA خارجی با استفاده از حامل توربوفکت بودند. اسپرم­های ناحیه اپیدیدم قابلیت انتقال ژن به تخمک­های بالغ را نداشتند و استفاده از تکنیک انتقال ژن بواسطه بیضه، در صورت تزریق کمپلکس توربوفکت– DNA به ناحیه اپیدیدیم بیضه قوچ، قابلیت انتقال ژن به جنس ماده را پس از جفت گیری نخواهد داشت. نتایج حاصل از ترانسفکشن سلول­های بنیادی اسپرماتوگونی نشان داد حامل X-tremeGENE HP در مقایسه با توربوفکت و یا لیپوفکتامین 2000  قابلیت بیشتری جهت ترانسفکت سلول­های بنیادی اسپرماتوگونی دارد. بطوری که تا 70 درصد از سلول­ها توسط این حامل ترانسفکت شدند در حالی که این مقدار برای توربوفکت و لیپوفکتامین به ترتیب حدود 40 و 30 درصد بود. استفاده ترکیبی از ویتامین­های ای و ث زنده­مانی سلول­های بنیادی اسپرماتوگونی ترانسفکت را پس از انجماد و یخ­گشایی افزایش داد. به منظور آماده سازی بره گیرنده سلول­های بنیادی اسپرماتوگونی ترانسفکت از تیمار­های سرما، گرما و بوسولفان استفاده شد. تیمارهای سرما و گرما باعث کاهش معنی­دار سلول­های بنیادی اسپرماتوگونی شدند اما این سلول­ها بطور کامل از بین نرفتند. تیمار بوسولفان بدلیل ایجاد عوارض جانبی بصورت تزریق وریدی و یا درون حفره شکمی در گوسفند توصیه نمی­گردد. پیشنهاد می­شود برای این منظور از تیمارهای سرما و گرما بصورت ترکیبی و همچنین تزریق بوسولفان زیر پوشش اسکورتوم بیضه در مطالعات آینده استفاده گردد.