بيش از دهها واحد آبكاري در استان اصفهان وجود دارد كه اين واحدها يا به صورت مستقل -به شكل كارگاه هاي كوچك و خصوصي - و يا به عنوان بخشي از كارخانه‌هاي بزرگتر فعاليت دارند. به منظور بررسي آلودگي ناشي از اين پسابها، 52 واحد آبكاري شناسايي و  مورد مطالعه و بازديد قرار گرفت. بر اساس نتايج به دست آمده، 23/44 درصد واحدهاي آبكاري در مناطق شهري، 8/28 درصد در مناطق حاشيه شهري، 4/15 درصد در مناطق صنعتي و 5/11 درصد در شهركهاي صنعتي مستقر مي‌باشند. بيش از نيمي از واحدهاي مورد بررسي (8/55 درصد) با مناطق مسكوني مجاورت داشت. واحدهاي آبكاري مورد مطالعه عمدتا از نوع آبكاري نيكل و كروم است. از نظر چگونگي تخيله فاضلاب، 3/78 درصد كارگاه هاي آبكاري فاضلاب صنعتي خود را در چاههاي جذبي، 9/10 درصد در آبهاي سطحي، 5/6 درصد- پس از جمع‌آوري در مخازن- در مناطق بياباني و 3/4 درصد در شبكه فاضلاب شهري تخليه مي‌نمايند. در برخي از واحدهاي آبكاري وجود چند چاه جذبي غيرقابل استفاده به دليل مملو شدن از لجن رسوبات فلزي مشاهده گرديد. ميزان پساب حاصل از فرآيند آبكاري در واحدهاي مورد مطالعه از 5/0 تا 5 مترمكعب در روز بر حسب نوع فرآيند آبكاري و قطعات آبكاري‌شده، متغير است. ميانگين پساب توليدي اين واحدها 3/1 مترمكعب در روز است. غلظت يون‌هاي فلز روي موجود در پساب در محدوده 086/0 تا 89/4 ميلي‌گرم در ليتر و غلظت يون‌هاي نيكل در محدوده 84/3 تا 92/46 ميلي‌گرم در ليتر مي‌باشد. ميانگين غلظت فلزات سمي روي، نيكل، كروم و مس موجود در اين پسابها به ترتيب 2/2±85/3، 3/7±43/24، 2/15±51/14، 10±22/14 ميلي‌گرم در ليتر بدست آمد. غلظت سيانور موجود در پساب 012/0 ميلي‌گرم در ليتر مي‌باشد. در اين مقاله راهكارهاي كاهش حجم پساب و آلاينده‌هاي آن و نيز چگونگي تصفيه فاضلاب واحدهاي آبكاري براي حذف سيانور، روي، كروم، نيكل و مس ارائه شده است.