تغيير و تحولات سريع در عصر حاضر يكي از عوامل جدايي‌ناپذير جوامع امروزي و سازمان‌ها بوده و لزوم تطبيق سازمان‌ها و افراد با شرايط جديد و رو به رشد، دامن‌گير اكثر جوامع در حال پيشرفت است. به منظور حفظ رقابت و مزيت رقابتي در مقابل اين تحولات، و انطباق با شرايطِ پیوسته در حال تغییر، سازمان‌ها دائماً در چالش با محیط رقابتی خود قرار دارند. يادگيري در سازمان‌ها يكي از عوامل مهم در تطابق‌پذيري با تغيير مداوم است. سازمان‌ها نياز دارند كه همواره يادگيري را در ابعاد فردي، جمعي و يا سازماني گسترش دهند تا قابليت انطباق و رقابت‌پذيري با تغييرات محيطي را داشته و بقا خود را تضمین کنند. نكته مهم اين است كه يك سازمان نمي تواند يادگيرنده شوند، مگر برنامه‌ريزي مستمر و هدفمند در اين راستا داشته باشد. مفاهيم يادگيري سازماني و سازمان يادگيرنده دو مفهوم مرتبط با یکدیگر هستند. در سايه تحقق اين دو مفهوم است که، توانمندي مديريت بهبود يافته و ظرفيت يك سازمان و حضور مداوم او در بازار افزايش مي‌يابد. هدف اين تحقيق، مطالعه رویکردهای مختلف يادگيري سازماني و همچنین، بررسی ويژگي‌ها و عوامل موثر برای توسعه يك سازمان يادگيرنده است. روش مورد مطالعه در اين پژوهش، به صورت توصيفي و بر اساس مطالعات تطبیقی- تحليلي است. در اين پژوهش ابتدا ويژگي‌هاي يادگيري سازمانی و سازمان يادگيرنده مطالعه شده است. پس از آن، رویکرد مدیریت به دو شیوه مدیریت کلاسیک و مدیرت مدرن تبیین شده است. سپس، مراحل و ساختار این دو تفکر مدیریت کلاسیک و مدیریت مدرن بررسی و با هم مقايسه شده‌اند. همچنین در این راستا، وضعیت موجود شرکت از منظر یادگیری سازمانی و سازمان یادگیرنده مورد ارزیابی قرار گرفته است. راهکارهای دستیابی، موانع و چالش‌ها و چارچوب ارزیابی مولفه‌‌ها به منظور تبديل به يك سازمان يادگيرنده، ارائه، مقایسه و تحلیل شده‌اند.